Jak mogłeś wszystko tak spieprzyć?

                Czy ty, marny człowieku zastanawiałeś się do czego dążysz w swoim życiu? Co jest dla Ciebie najważniejsze? Tak? To znaczy, że był moment kiedy Twoje życie legło w gruzach. Rozsypało się na najmniejsze cząstki. Przeszło przez Twoje życie tornado.

 Wbrew temu co myśli otoczenie życie sportowca nie jest usłane różami. Ono jest pełne wyrzeczeń i wyborów. Niekoniecznie tych dobrych. Każdy sportowiec co chwila ma przed sobą nowe decyzje do podjęcia. Stawiać na karierę czy szczęście?

                Życie sportowca jest usłane różami. Ohydnymi różami, których kwiaty zeschły, a ich łodygi ranią go na każdy kroku swoimi kolcami. Są to róże ale nie tak piękne jak widzą to ludzie. A czy te róże wypuszczą świeże pąki?

                Jestem sportowcem i wiem jakie to uczucie, kiedy życie wali się na głowę. Wszystko co dawało Ci sens, siłę do wstania następnego dnia, wszystko co nadawało kolorów szarej codzienności, zniknęło.  Wiem jak to jest, kiedy różane kolce wbijają Ci się prosto w serce i ranią je tak, że już nigdy nie będzie takie samo. Wiem jak to jest kiedy serce krwawi, krwawi nieustannie.

                Kontuzja, pieprzona kontuzja! Wtedy myślałem, że osiągnąłem apogeum mojego nieszczęścia. Final Four Ligii Mistrzów, sukcesy w rodzimej lidze i ja na ławce z powodu kontuzji, która wyklucza mnie do końca sezonu.

                Za wszelką siłę chce wyjść z niej szybciej. Chce wrócić do drużyny przed meczami o Mistrzostwo Polski. Chce mieć w tym swój udział nie tylko patrzeć na kolegów z ławki. To cholernie boli.  Haruję dwa razy silniej by móc, w pełni sił stanąć na boisku i dać drużynie pomoc. Chciałem mieć udział w naszym zwycięstwie.

                Walka o cenne miejsce w zespole przesłoniła mi inny ważny aspekt w moim życiu. Ważniejszy niż to pieprzone miejsce w zespole. Ważniejszy niż te mistrzostw czy sukces w Lidze Mistrzów. Ważniejszy niż wszystko inne.

                Miłość.

                W tej całej walce, odstawiłem na boczny tor ją. Tą która była przy mnie zawsze, od lat. Wspierała mnie po przegranych, podnosiła na duchu w słabszych momentach, a co najważniejsze była przy mnie kiedy zmagałem się z kontuzją. To ona była w tych najwspanialszych chwilach mojego życia i w tych cudownych.

                 Moja kochana Roksi. Moja kochana, która nie jest już moja.

                Już wiem, że największym bólem jakiego doświadczyłem w życiu nie było bierne egzystowanie w drużynie, a jej odejście. Dlaczego dopiero po jej odejściu uświadomiłem sobie jak potrzebna mi jest, jak wiele dla mnie znaczy. Jest w moim życiu ważniejsza niż pieprzony sport!

                Teraz za późno. Za późno na przeprosiny, za późno na poprawę. Traktowałem ją jak powietrze przez ostanie miesiące. Byłem egoistą. Myślałem, że tylko mój świat legł w gruzach, że tylko jak borykam się z kontuzjami. Zapomniałem o niej i o wsparciu jakie mi dawała, a raczej próbowała. Raniłem ją każdego dni i sam tego nie widziałem. Nie widziałem jak cicho popłakiwała w kącie. Nie widziałem kiedy wyniosła się z sypialni. Zauważyłem kiedy wyprowadziła się znaszego mieszkania.

                 Spieprzyłeś sobie życie Krzysiek!

                 

- Co na obiad? – ja zwykle między basenem a siłownią wleciałem do domu na szybki obiad. Siedziała przy stole. Trochę zdziwił mnie fakt, że ma na sobie płaszcz, ale wtedy jakoś obeszło mnie to.

- Wszystko jest uszykowane w mikrofali, musisz tylko podgrzać – wstała i podeszła do walizki, którą dopiero po chwili spostrzegłem. „Może jedzie na weekend do rodziny” – pomyślałem – Musimy porozmawiać.

- Jasne, jasne, ale wieczorem – wyjąłem gotowe danie i usiadłem do stołu – no co? Głodny jestem – zaśmiałem się. Na jej twarzy malował się smutek. Smutek jakiego jeszcze nie widziałem.

- Cholera jasna Krzysiek, nie ma żadnego wieczorem, wieczorem mnie tutaj nie będzie! – krzyczała, krzyczała jak jeszcze nigdy – Nie będę tak dłużej żyć! Mam wrażenie, że jestem Ci tylko potrzebna do gotowania obiadków i sprzątania. 

- O czym ty mówisz Roksi, przecież my się kochamy– wstałem i złapałem jej dłoń, nigdy jeszcze nie widziałem jej w takim stanie.

- Nie Krzysiek, nie. Nas już nie ma – widziałem łzy w jej oczach – To pieprzona kontuzja przesłoniła Ci wszystko. Chęć bycia znów na szczycie zamroczyła Ci świat i zapomniałeś o mnie. Gdybym chciała, mogłabym wyjść po prostu nic Ci nie mówiąc, nawet być nie zauważył – zatrzymała się na chwilę i przełknęła głośno ślinę – Kocham Cię Krzysiek, ale ja nie chce takiego życia. To mnie boli, bo mam wrażenie, że dla Ciebie, że dla Ciebie ja umarłam – z jej oczu już płynęły ciurkiem łzy – kiedy wracasz do domu nie odzywasz się tylko od razu zasypiasz, rano wychodzisz bez słowa. Zastanów się nad swoim życiem, nad tym co jest dla Ciebie ważna. Czy ja czy coś innego - 

- Ale kochanie…

- Nie, ja, ja potrzebuje czasu, ty też potrzebujesz czasu, by zastanowić się co ja tak naprawdę dla Ciebie znaczę -patrzyła na mnie swoimi dużmi, pięknymi oczami w których teraz był zamknięty cały żal do mnie - Sama nie wiem czy ten związek miał czy ma jakikolwiek sens – spojrzała na swoją dłoń – i jeszcze to, zatrzymaj to na razie – podała mi pierścionek zaręczynowy – wyjeżdżam, nie szukaj mnie, proszę – podeszła do mnie bliżej i delikatnie musnęła usta – kocham smak Twoich ust, kocham Cię Krzysiek. Żegnaj – złapała walizkę w dłoń i wyszła. Wyszła zabierając moje serce, a ja dobre kilkanaście minut patrzyłem na zamknięte drzwi.

                Wiem jak to jest kiedy wraz je jedną osobą odchodzi część Ciebie, jak ktoś odchodzi z Twojego życia zabierając z niego całą paletę barw zostawiając tylko szarość.

                Jak  mogę naprawić swój błąd Roksi? Proszę powiedz mi jak? Przecież miłość nie umiera tak łatwo.

Miałobyć później, ale doszłyśmy z Annie do pewnego porozumienia i jest dziś.

Mówiłam, że wesoło nie będzie. 

Nie wiem jeszcze ile będzie rozdziałów ale pewnie 4-5.

Mam nadzieję, że spodoba wam się to opowiadanie i będziecie do końca.

Specjalnie dla Annie.